Izba to pomieszczenie w mieszkaniu, oddzielone od innych pomieszczeń stałymi ścianami sięgającymi od podłogi do sufitu, o powierzchni nie mniejszej niż 4 m kw., z bezpośrednim oświetleniem dziennym, tj. oknem lub oszklonymi drzwiami w ścianie zewnętrznej budynku.
Za izbę uważa się nie tylko pokoje, ale również kuchnie spełniające powyższe kryteria.
Nie uznaje się za izby – bez względu na wielkość powierzchni i sposób oświetlenia: przedpokój, hol, łazienka, ubikacja, spiżarnia, schowek, garderoba, alkowa, obudowana weranda, ganek.
Źródło definicji: Instrukcja metodologiczna do Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań w 2002 r. Autor: Główny Urząd Statystyczny Biuro Spisów
Izby w Polsce
Według stanu na 31 grudnia 2019 r. zasoby mieszkaniowe zlokalizowane na terenie Polski liczyły 14,8 mln mieszkań, o łącznej powierzchni użytkowej 1 101,4 mln m2, w których znajdowało się 56,6 mln izb.
Zasoby mieszkaniowe w Polsce
W porównaniu z poprzednim rokiem przybyło 197,7 tys. mieszkań (wzrost o 1,4%), których łączna powierzchnia użytkowa wynosiła 17 231,1 tys. m2 (wzrost o 1,6%), a liczba izb 737,3 tys. (wzrost o 1,3%).
W miastach zlokalizowanych było ponad 10 mln mieszkań o powierzchni 648 mln m2 oraz 35,6 mln izb. Na terenach wiejskich znajdowało się ponad 4,8 mln mieszkań o powierzchni 453,4 mln m2 oraz 21,0 mln izb.
W 2019 r. przeciętna powierzchnia użytkowa przypadająca na 1 osobę wzrosła w porównaniu z rokiem poprzednim o 0,5 m2 i wyniosła 28,7 m2 (w miastach wzrosła z 27,7 m2 do 28,1 m2, a na wsi z 29,1 m2 do 29,5 m2). Dysproporcje pomiędzy miastami a obszarami wiejskimi dotyczyły również stopnia zaludnienia mieszkań. Mieszkania wiejskie były bardziej zaludnione od mieszkań miejskich. Na 1 mieszkanie w miastach przypadało przeciętnie 2,30 osoby, zaś na obszarach wiejskich 3,20, przy przeciętnej dla Polski 2,59. Jednocześnie dla Polski na 1 izbę przypadało przeciętnie 0,68 osoby, przy czym na obszarach wiejskich wskaźnik ten był wyższy i kształtował się na poziomie 0,73, a dla miast – 0,65 osoby na 1 izbę.
